Yitik!

Hepimiz; kaybettiğimiz, yitirdiğimiz sevdiklerimizi, bir daha geri getiremediğimiz değerlerimizi, arıyoruz. İçimizde yitirdiğimiz bir şeyler var. Nereye baksak da bulamıyoruz.

Merhabalar, bu hafta köşemde beni derinden etkileyen “Yitik” kelimesinden söz etmek istedim.

Olmazları olduran, kaybettiğimizi bulduran, bize kim olduğumuzu hatırlatan “Hak” adıyla başlamak isterim.

Öyle çok şey yitirdik ki neresinden tutsak sanki elimizde kalacak.

Masumiyetimizi yitirdik en başta. İçtenliğimizi, insanlara olan güvenimizi yitirdik. Kiminle sohbet etsek acaba doğru mu söylüyor diye içimizden geçirmek zorunda kaldık.

İçtenliğimizi en gerilerde bıraktık. Nereye kafamızı çevirsek yapay suratlar yapay tavırlar yapay konuşmalar görür olduk. Sosyal medya denilen platformu bile herkes “kendimi ne kadar yapay gösterebilirim” platformuna çevirdi. Hayatı ıskaladık daha doğrusu yaşamayı bilmeden ıskalandık!

Asil olmayı yitirdik. Nerede bir şey görsek ona heveslenmeyi, onun gibi olmayı hüner sandık. Sadeliğin asaletini unuttuk. Öz olmanın asaletini gerilerde bıraktık.

Fedakârlık nedir, yitirdik! İnsan olabilmenin temel şartı olan fedakârlığı yüreğimizden söküp attık; ortalıkta bencil bir hava soluyan varlıklar olduk. Mazlumu bilmedik, garibi sevmedik; kibirli olduk!

Kendini bilmeyi yitirdik! Maalesef şu dünyada en önemli olan şey kendini bilmekken bizler başkası olma derdine düştük. Biz kimiz unuttuk!

İnandığımız değerleri yitirdik! En çok da bu üzüyor beni belki de! Biz ki inandığı değerler uğruna yaşayan, ihanet nedir bilmeyen, doğruluktan şaşmayan, ömrü boyunca bir dava uğruna kürek çekenlerdik!

Şimdi ise bir derdi tasası olmayan, değerlerini yitirmiş, yanlışın rüzgârında savrulan varlıklar olduk!

Yetinmeyi yitirdik! Azla yetinmeyi, şükretmeyi, elimizdekinin kıymetini bilmeyi unuttuk! Ne varsa hep daha fazlasını istedik hep daha fazlasını! Doymayan nefsimizin çukurunda debelenip durduk!

Viran eyledik!

Viran olduk!

Güzel bakmayı yitirdik! Gören güzel gözlerin kıymetini unuttuk! Bastığı topraktaki fidana sevinen, insanlığa gülümseyen o çocuklar olamadık artık. Pahalı markalara tutunduk. Eğer bir yerde bir kaşe varsa güzel sandık. Bir dilsiz candaki güzelliği, bir çocuktaki masumiyeti göremedik. Kirlendik ruhumuzu kirlettik!

Harap eyledik; harap olduk!

Yitirmediğimiz, geride bıraktığımız ne kaldı inanın bilmiyorum! Eğer bir kırıntı bile kaldıysa

vakit o vakittir ki yitirdiklerimizi yeniden bulalım! Bir arayışta olalım; iyiyi ,doğruyu, güzeli..

Yeniden öğrenelim; fedakârlığı, kendin olmayı, içtenliği yeniden öğrenelim insan kalabilmeyi.

Bir arayışta olalım hem de hiç durmadan!

Sözlerimi Mevlana Celaleddin-i Rumi’nin  kulağımıza küpe olacak kıymetli öğütleriyle  sonlandırmak istiyorum: “Siz güzeli ararken güzele layık bir güzelliğiniz de olmalıdır. Ararken aranan biri olmalısınız. Hem arayacak hem de aranan olacağız. Aradığımız şeyin yolunda olacağız; talibi olduğumuz şeye layık olacağız. Böyle olursak eğer “Aradığın seni arayandır !” sırrına erebiliriz.”

Layık olabilmek dileğiyle; kalın sağlıcakla!