‘Tıp’tan Başkası Yalan…

Son günlerde sosyal medya hesaplarında en çok paylaşım yapılan konulardan biri de mezuniyet törenleri.

Evlatların mezuniyetlerini büyük bir gurur ve onurla paylaşan anne-babaların sevinç ve mutlulukları yüzlerinden okunuyor.

Bölümünü başarıyla bitiren her bir evlat da kendisini her türlü zorluklara rağmen okutan, koruyan ve kollayan ailesine vefa borcunu ödemenin huzurun yaşıyor.

Mezuniyet mutluluğunun paylaşıldığı sosyal medya hesaplarında bu yıl bir konu dikkatimizi daha çok çekti.

Üniversitelerin tüm bölümleri mezun verirken sadece bir meslek ve fakülteden mezun olanların paylaşımı daha çok yer aldı sosyal medyada.

Üniversiteler; mühendislik, mimarlık,  öğretmenlik, veteriner, edebiyat, tarih, sosyoloji, fizik, kimya, matematik, çocuk gelişimi ve daha birçok alanda mezun vermesine ve çok sayıda gencimiz bu eğitimlerini bitirip mezun olmasına rağmen, bir alan ve bir meslek öne çıkıyordu sosyal medyanın mezuniyet törenleri paylaşımlarında. O da tıp ve doktorluk...

Bu tablo bir gerçeği de ortaya koyuyor. Mezun olunan fakültelerden gelecek kaygısı olmayan tek meslek doktorluk. Bunun dışında kalan bölümlerden mezun olan öğrenciler ve aileleri, bu endişeden kaynaklı olacak ki buruk bir mutluluk yaşıyorlar ve birçoğu kendilerini, işsizlikler ordusunun yeni bir ferdi olarak gördükleri için bu mutlu anını paylaşmak dahi istemiyor.

Öğrenciliğini, tüm zorluklarına rağmen şen-şakrak ve umut dolu yarınlar hayaliyle geçiren gençlerimiz, asıl sorunla mezuniyetten sonra yüzleşecek olmalarının hüznünü yaşıyorlar.

Bin bir emek ve meşakkatle sürdürülen okul yıllarının ardından sıra hayata atılmaya ve ekmek parası kazanmaya gelince,  kendilerini bir belirsizliğin beklediği şimdiye kadar biliyor ve tahmin ediyorlardı artık bizzat yaşıyorlar.

Geçmişte; gururla ve büyük bir mutlulukla bitirdikleri bölümleri etrafına ilan eden gençler, tıp dışında kalan bir bölümse mezuniyetleri, bunu söylemekten utanıyor ve toplumdan kaçıyorlar adeta.

Ülkelerin gelişmesinde en önemli etken olan genç nüfus ve beyinler, ne yazık ki atıl duruma itilmiş durumda. Onların enerjisi, yenilikçi bakışları ve üretkenliklerini ülkenin kalkınmasına yönelik kullanacak bir mecra olmadığı gibi böyle bir gayret de yok.

Tıp fakültesi dışındaki bölümlerden mezun olan gençlerimizi KPSS’ye mahkûm etmekten kurtarıp bunun dışında bir alternatiflerin oluşturulması konusunda stratejiler geliştirilebilir oysa.

Kamunun, özellikle kalkınmanın itici gücü ve teknik ekibi olan mühendis, mimar ve diğer teknolojik birimlerden mezunlarının tümünü memur olarak istihdam etmesi elbette çok gerçekçi değil. Ancak gelinen noktada tüm dünya gibi Türkiye’nin de en önemli sorunu üretmek ve ihraç etmekse, devletin de artık profesyonel bir şirket yönetimi mantığıyla üretim alanında aktör olması gerekiyor.

Özellikle tarımsal üretim, teknoloji, bilişim, savunma, otomotiv, çimento ve birçok sahada üretim yapılması noktasında kamunun etkin bir rol üstlenmesi sağlanabilir.

Bu öneriye; “o kadar özelleştirmeden sonra yeniden devletçiliğe mi dönüyoruz?” gibi bir eleştiri gelebilir. Ancak herkes de çok iyi biliyor ki özelleştirmelerin en önemli sebebi KİT’lerin, üretim yerine istihdamın merkezi olmasıydı. 100 kişi ile üretim yapılacak bir fabrikaya 1300 kişi alınıp bunlara da en yüksek maaşı veren bir sistem ne kadar dayanabilirdi ki?

Nitekim Ereğli ve İskenderun Demir Çelik Fabrikaları dahi bu kamburdan kurtulmak için 1 TL gibi sembolik bir fiyata özelleştirilmişti.

Kamu, eski ve kendi sırtında önemli bir oluşturan KİT mantığı yerine, işin uzmanı ve profesyoneli CEO’lar tarafından yönetilecek şirketlerde yapılacak üretimlerle hem eksikliği hissedilen ürünler ekonomiye kazandırılacak, piyasa fiyatlarının regüle edilmesi sağlanacak hem de binlerce insanımıza iş kapısı açılmış olacak.

Kamu tarafından kurulan şirketlerin, rakip özel firmalarla rekabet etmesi her ne kadar bir risk ve sorun olarak görülse de işin ehline ve profesyoneline teslim edilip desteklenen kurumlardan geçmişte olduğu gibi dev kamu markaları oluşturmak rahatlıkla mümkün. Yeter ki bu kuruluşlara eskiden olduğu gibi arpalık gözüyle bakılmasın…