Şimdi seslere bu sağırlık neden?

Kent Güncesi

Sahi vicdanlarımız nerede? Bir çocuğu kaderine terk etmek neyin nesi? Hani birlikten kuvvet doğardı? Peki nerede o birliktelik, o güzel paylaşma duygusu…

Tek benim mi boğazım düğümleniyor? Gerçekten çaresiz olana el uzatmak çok mu güç. Karınca kararınca yanındayım demek ya da… İhtiyacından susanın sesindeki utangaç tınıyı bir ben mi işitiyorum sadece? Sahi neredesin insanlık? Sol yanımızdaki bu boşluk nasıl oldu da bu kadar büyüdü? Neden herkes 3 maymunu oynama telaşında?

Kafamda deli sorular aslını isterseniz yüreğim gibi kelimelerim de askıda…

Geçtiğimiz günlerde 24 Ocak 2020 Elazığ Depremi’nin 3. yıl dönümüydü. 2021 yılında 5 yaşında olan ve depremin izlerini vücudunda taşıyan Hiranur B.’den haberdar oldum. Utandım şehirdeki aynı  havayı soluduğumuz halde küçücük bir kızının dramından bu kadar geç haberdar olduğum için neyse ki Kültür Mahallesi Muhtarı Murat Biter bu ailenin çaresizliğine gözlerini kapatmamış ve durumu gazeteci olduğum için benimle paylaşmıştı. O günden itibaren hemen Hiranur’un annesi ile Elif B. İle bağlantı kurdum ve başlarından geçenleri dinledim.

Bir annenin boğazı düğümlenmeden anlatabileceği şeyler değildi yaşadıkları… Deprem anında minicik kızının vücuduna; sobanın üzerindeki kaynar su dökülerek,  küçücük kızının vücudunda ağır yanıklar oluşmuştu. Minik Hiranur’un sağlıklı yarınlara ulaşması adına her birimizin bir seferberlik yapması gerekiyordu. Sağ olsunlar gazete yetkililerim de şehrimizdeki küçücük bir kıza yardım eli uzatılabilsin diye defalarca Hiranur B.’ye yönelik haberler yapmama müsaade etti.  Çıkan haberleri de mesai arkadaşlarımla birlikte elbirliği ile maddi gücü hali vaktinde olan bireylere eriştirmeyi de ihmal etmedik. İlk çıktığımız haberin ardından şehrimizin kızına, şehrimizdeki birçok kesim de sahip çıktı. Buraya kadar her şey olması gerektiği gibiydi. Ama geçen gün yani depremin 3. yıl dönümünde Hiranur sağlığına kavuştu mu? Diye sormak isterken edindiğim bilgiyle adeta sarsıldım. Çünkü Hiranur’un 3. ameliyatı çeşitli nedenler öne sürülerek, gerçekleştirilmemiş ailede mahcubiyetinden bir şey diyememiş. Oysa ilk iki ameliyat son derece güzel geçmişti. Yani yarım yamalak bırakılan işler, bir çocuğunun geleceğe umutlu bakmasının önündeki en büyük engel olarak karşımıza çıkmakta.  Her iş yarım bırakılır askıda bırakılır da yapılan hayır işi nasıl eksik bırakılır? Buna akıl sır erdirmek cidden mümkün değil.

Ne yaparsınız her hayatı güzelleştirecek sihirli bir değnek yok elimde. Keşke olsa önce umut tacirliğine soyunup; hayırda bile ters köşe yapan sol yanı boş kalanlara bir kalp nakli yapardım şüphesiz. İyi görünümlü kötüler yüzünden daha fazla canımız yanmazdı belki böylece.  

Haykırmak istiyorum, kayıtsız kalamıyorum. Böylesi bir olay herhangi birimizin başına da gelebilirdi. Her birimiz depremzedeyiz ve deprem hep hafızamızda; ama o küçücük çocuğun sadece hafızasında değil biz büyükleri 3 maymunu oynadığımız sürece de o ne yazık ki depremin bütün izlerini  bedeninde de taşımak zorunda.

Oysa 24 Ocak 2020 Elazığ Depremi’nde ‘Sesimi duyan var mı?’ cümlesinin ardından bir nefes duymak adına yarışmamış mıydık zamanla? Ne oldu da umut barındıran, birbirini seven ve birbirimizi saran bizlere?  Nazara mı geldik yoksa kem gözlere mi? Şimdilerde kısıktan çıkmak zorunda kalan seslere sağırlığımız sırf nazardan mı ya da kem gözlerden mi?

Acılarımız da ortaktı hani bizim. O zaman bu 3 maymunu oynamakta neden?

Soruyorum şimdi sağırlaşan sol yanınıza; küçük bir kız çocuğunun umudu olmak çok mu güç? Diye. Birileri sussa da; 3 maymunu oynasa da gücüm yettiğince kalemim ve yüreğim yettiğince yanındayım güzel yürekli gülen kız.