Silsile

Fikir Günlüğü

Yurtta ve dünyada barışın egemen olması ülküsü, milli devletimizin kurucusu Atatürk'ün ülküsüdür.

Hiçbir memleketin halkına karşı olumsuz hissiyat beslememiştir.

Uluslararası alanda aktif ancak maceracılıktan uzak durma, geçmişte yaşananlardan dersler çıkararak ileriye yönelik öngörülerde bulunma, sömürgeciliğe veya emperyalizme, ırkçılığa karşı durma, iletişime-müzakereye açık olmak, Türkiye Cumhuriyeti'nin dış politikadaki kuruluş ayarlarıdır.

Ekonomik açıdan güçlü olma, dünyada adaletli bir düzen kurma, uluslararası hukuka, antlaşmalara saygı gösterme ve uluslararası hukukun gelişimini sağlama, yayılmacı olmama, ırkçılığı reddetme ve insani değerleri koruma da.

Laik, demokratik, sosyal hukuk devleti olarak iç sorunlarını çözebilme beceresi başarı şartıdır.

Dış müdahaleye açık olmama, düşkünleri ve yardıma muhtaçları koruyup kollamak da bu ilkeli politikanın en parlak cilasıdır.

Türkiye emperyalizme karşı başarı kazanmış dünyada nadir ülkelerden biridir. Başarının ötesinde örnek model olmuştur.

Bunu anlayacak şuur nerdeeee?

Türkiye'yi yoz Orta Doğu kültür emperyalizminin oyuncağı yapmak için, aman efendim bir gayret, bir gayret!

Atatürk'ün bütün mücadelesi emperyalizme karşıydı.

İzmir'i Yunan işgalinden kurtardıktan sonra Yunan halkıyla değil, uluslararası emperyalizme uşaklık etmiş Yunanistan yönetimiyle savaştığını beyan etmiştir.

TBMM’nin 1. Dönem, 3. Yasama Yılı açılışında, Kars Antlaşması ve Ermeni istekleri ile ilgili konuşması şöyleydi: “Ermeni meselesi denilen ve Ermeni milletinin gerçek olmayan isteklerinden çok, dünya kapitalistlerinin iktisadi yararlarına göre çözülmek istenilen mesele, Kars Antlaşması ile en doğru şekilde çözüme ulaştırılmış oldu. Yüzyıllardan beri dostluk içinde yaşayan iki çalışkan halkın iyi ilişkileri memnuniyetle yeniden kuruldu.”

Son 20 yılda kuruluş ayarlarıyla oynandı. Dış politika zik-zaklarıyla geçti.

Cumhuriyet'i kötülemek için her yol kullanıldı, kötüleyenler desteklendi.

Sonuç tıpkı ekonomideki gibi dış politikada da tepe üstü çakılma oldu.

Komşularla sıfır sorun dediler, sorunumuz olmayan komşu kalmadı.

Yobazın ağzından konuşan emperyalizm uşakları, İngilizlerle Atatürk'ün işbirliği yaptığı yalanını bile söylediler. Yönetimdeki kimi aymazların, hatta din adamı kisvesi altındaki sahtekârların çok sevdiği kırmızı fesli biri, Mustafa Kemal'in Çanakkale'de İngilizlerle şarap içtiği çirkef sözlerini fütursuzca yayabildi.  

Fesliyi alkışlayanlar mı bizim dış politikamızı yönetecek?

Süleymanşah türbesini koruyamayanlar, düşmana o toprakları teslim edenler, tutup bir de Stratejik Derinlikten bahsediyorlar. Sen kim, stratejik derinlik kim be adam?

Stratejik sığlık, çapsızlık, beceriksizlik.

Paçalarınızdan akıyor.

Ermeni yönetimini kullanan İngiliz Başbakanı Lloyd George, 23 Nisan 1919’da, İngiliz parlamentosunda menfur emellerini şöyle ifşa etti: “Ermenistan problemi zordur. Zira nüfusu Ermeni olmayan muazzam bir toprak parçasını (yani, Türk milletinin kendi topraklarını), tarihî nedenlerle Ermenistan’a vermek istemekteyiz”.

Sevr’de Türkiye’den koparmayı düşündükleri arazilerle büyük bir Ermenistan kurma düşüncesinde olan Batılılar, Türkiye Büyük Millet Meclisine bağlı olan Kazım Karabekir Paşa’nın düzenlediği askerî harekât ve Gümrü Barışı sayesinde bu hedeflerine ulaşamadı. Lozan Antlaşması’nın metnine Ermeni kelimesini dahi sokamadılar.

Lozan hezimetmiş! Hadi ordan be!

Halkların değil ama yönetimlerin Türkiye düşmanlığı devam ediyor.

Atatürk döneminin ustaca politikasını, yokluklar içindeki Türkiye Cumhuriyeti'nin her şeye rağmen yükselip parlamasını görmezden gelenler, hatta İkinci Dünya Savaşı'nda, bütün Dünya'daki gerçek yıkımı gizleyerek "ekmek karnesi" edebiyatı yapanlar tepe üstü çakıldılar.

Başarısızlık silsileyle geliyor. Kültürde, sanatta, sporda, eğitimde, ekonomide ve dış politikada, ardı sıra.