Normalleşiyor muyuz?

6 Şubat tarihinde Kahramanmaraş merkezli 7.7 ve 7.6 şiddetli asrın felâketi niteliğindeki depremlerin ardından normalleşmeye başlıyor muyuz?

15 gün boyunca enkaz altında sağ kurtulanlardan gelen haberler bizleri acı içinde sevince boğarken, birlik ve beraberliğin göstergesi olarak yapılan örnek hareketler, acımıza teselli olan diğer güzel şeyler şeklinde hafızalarımıza yer ediniyor.

Tüm yerel ve ulusal televizyon kanalları deprem bölgelerinden canlı yayınlar ve depremle alakalı yayınlar yaparken, deprem bölgelerinden uzak olanlar da depreme karşı hazırlıklı olmak adına oturdukları binaların sağlamlığı için kontroller yaptırıp, imkânı olanlar da köy ve bahçe evlerine geçiyor.

Televizyon kanalları normal yayın akışına geçmeye başlarken, gazeteler ve internet haber sitelerinde gündem ilk olarak seçimlerin zamanında yapılıp yapılmayacağı, sonrasında ise millet ittifakının Cumhurbaşkanı adayının kim olacağıydı.

Bu sorularda cevabını bulduktan sonra ikili sohbetlerde de deprem yerine gündem adeta siyasete kaydı.

Elazığ’da bile her seçim öncesi seçim malzemesi olan stadyum konusu bu kez de adıyla gündeme gelmeye başladı.

Normaleşiyor muyuz? Diye yazımın başlığında sormuştum ya evet normalleşmeye başladık.

Normalleştik mi peki?  

Bilemiyorum…

Geçmişe saplanıp kalmak yerine, gelecekte yapılacaklara; geçmişten ders alıp odaklanmak doğrusu olsa da haritadan silinen Hatay, Adıyaman, Kahramanmaraş aklıma gelince, büyük yaralar alan Gaziantep, Malatya’yı görünce normalleşmek bile acı veriyor.

Komşu Malatya caddelerini gezince boş cadde ve sokaklar inanın bir Elazığlı olarak beni derinden üzüyor.

Hâlâ en ufak sarsıntıda gözümüz avizelere kaysa da iş yerlerinde, sosyal medyada ve yaşantıda normalleşmeye başlıyoruz.

Geride on binlerce ölüm olunca, binlerce kişi yaşama tutundukları yeni şehirlerde ailesinden vefat eden onlarca eksiklerle öylece kalınca normalleşmek normal olmuyor.