Neler geldi…

… neler geçti felekten,

Un elerken deve geçti elekten.

Köşe yazarı olmamızdan mütevellittir sanıyorum ki, kime selam desek bin ah işitir olduk. Son bir aydır da selam veremez olduk. Başımızı öne eğip geçmek daha mantıklı geliyor. Her yerde, her toplulukta az çok aynı meseleler konuşuluyor. Günde en az beş vakit olmak kaydıyla, ekonomi konuşmaktan bıktık. Büyük bir usanç içerisindeyiz.

Fakat her güne yeni bir haber silsilesi ile başlayınca geri kalan her şeyi çöpe atmak zorunda kalıyoruz. Çünkü insanların maddi özgürlüğü olmadığı vakit ne sanatla ne edebiyatla ne de felsefeyle uğraşmaya mecalleri olmuyor. E bunu da inkar etmeye kalkmaz sanırım kıymetli siyasilerimiz.

Bugün hükümette bulunan partinin umurundadır diye düşünüyorum yahut düşünmek istiyorum. Memlekette çok güzel işler olduğu gibi aynı hızda da bir fakirleşme gözle görülebilir hale geldi. Eskiden orta sınıftır dediğimiz küçük esnaf ve memur güruhu da yoksulluk sınırı altında kalıyor artık.

Bugün dünyanın içerisinde bulunduğu durumu da göz önüne alarak, evet, bir bolluk olabilmesi imkansız gibi görülebilir. Sebep olarak covid ve ardından dünyadaki kutuplaşma ve askeri yatırımlar gösterilebilir. Hepsini anlamak da mümkündür. Yalnız ülke olarak zengin fakir ayrımındaki bu denli skala farklılığının anlamı nedir? Bunu bana biri anlatabilir mi?

Güzel ülkemizin ilk 10 zengini dünya çapında da ilk 1000 arasına girmiş durumda. Bakın doların 15.88 bandında işlem gördüğü bu günlerden bahsediyoruz. Hala ilk 1000’e girmeye muktedir şirketler var demek ki. Bu bize, bu ülkede hala sermaye var, hala bir şeyler yapılabilir ümidini gösterir. Buna rağmen halkın bir bardak çay içmeye gözünün kesmediği günler yaşıyoruz. Türkiye’de küçük bir topluluk milyarlarına milyarlar katarken, çok büyük bir topluluk kuruş hesabı yapmaya mecbur bırakılıyor.

Çay demişken birkaç gün evvelki zamlar geldi aklıma. Şunu söylemek istiyorum ki, bu milletin çayına sigarasına karışmayacaksın arkadaş. Bu memleket gencinden ihtiyarına kadar, çayını, sigarasını tek keyif olarak bilmiştir. Bu memlekette kahvenin değil çayın hatırı vardır. Bu memleket çaysız yapamaz. Çay bizim hassas noktamız. Bakın çay yüzünden koltuğundan bile birileri olur. Çay yüzünden oy vermez bu millet. Bunu iyi görmek gerektiğini düşünüyorum. Her şeye dayanırız da çaysızlığa asla. Biraz önce bahsettiğim kuruş hesabı yapmaya mecbur bırakılan topluluğun bildiği tek şey çaydır çünkü.

Şimdi çaya bu kadar güzelleme yapınca aklıma tabii ki benzin ve motorin fiyatları geliyor. Bu çayın dağılması için gerekli araçlar bu envanterlerle çalışıyor malum. Mazot yoksa yol da yok. Bu kadar övündüğümüz yolları boş bırakmak da içimizi acıtıyor. Hepimiz yaptık çünkü bu yolları. Senin, benim, onun cebinden alınan vergilerle yapıldı bu yollar. Şimdi ise neredeyse boşalmaya başladı. Lojistik bu krizden en çok etkilenen iş sahası oldu. Nihayetinde özellikle ilimizde herhangi bir üretim olmaması sebebiyle gelen tüm mallar mazot zamlarıyla orantılı olarak artış göstermekte. Hem esnaf hem de halk bu duruma büyük tepkiler göstermekte.

Şimdi şu soruyu sorabiliriz: Peki ne yapmalı?

Ben ekonomiden anlamam. Bu ülkenin bakanı, onun yardımcıları, onun müsteşarları, müfettişleri var. Onlarda gözümüzün içine bakmak suretiyle romantizm oluşturuyorlar gibi sanırım. Ama yine de bel bağlayabileceğimiz bir ora kaldı.

Bu memleketin insanları, buyurun elinizi vicdanınıza koyun. Un eleyeceğiz derken deveyi geçirmeyelim elekten…