Kir!

İçimizi dışımızı kaplayan kir! Kalbimizin üzerinde sere serpe uzanmış başka hiçbir şeye yer bırakmayan kir! 

İnsanları, yaşananları ve güzellikleri görmemize engel olan; ruhumuzun hazinesine kilit vuran kir!

Merhabalar, bu hafta köşemde yüreğimizi bir kara bulut gibi kaplayan, temizlenmeden, söküp atmadan kurtulamayacağımız kirden bahsetmek istedim. Daha gerçekçi olmak gerekirse dünyanın en büyük problemlerinden biri olarak düşündüğüm, merhamet zincirinde yer almamızın engelini, katılaşan ruhlarımızın sebebini yüreğimizi kaplayan kir olarak görüyorum. Nerede bir güzellik görse orayı çirkinleştiren, bir şeyin olacağı varsa da oldurmamak haline getiren yüreğimizdeki kirlerdir. Zira biz insanlar; iyilik, merhamet kavramlarını geride bırakarak kendimize bencilliğin hasıl olduğu, kim olduğunu unutmanın yayıldığı bir dünya kurmuşuz. Birinin ihtiyacını gidermek, bir yetimin başını okşamak, bir taşı yerden kaldırmak bizlere çok uzak kavramlar haline gelmiş. Elbet sadece bu kadarla kalmamışız. Birbirimizin ayağını kaydırmak için tüm mücadelemizi vermiş, insanları sırtından vurmuşuz.

Ah biz insanlar, doymak bilmeyen nefsimizle dünya dediğimiz kir topunda debelenip durmuşuz! Tabii bu sebeple o kiri tüm yüreğimize, ruhumuza bulaştırmışız.

Çevremize biraz dikkatli bakarsak aslında her şeyi daha net görmüş olacağız. Çocuklarına paylaşmamayı, yalnız ‘ben’ olmayı öğreten, insanları küçümsemeyi, kendini üstün sanmayı öğreten, gördüğü tüm hayvanlara eziyet etmeyi öğreten insanlar haline gelmişiz. Biz nasıl bu hale geldik nasıl bu kadar kir pas içinde kaldık? İnanın bilmiyorum!

Zira bizler, kadim Anadolu kültüründe yetişen; iyilik, doğruluk ve merhamet kavramlarını baş tacı yapan yüksek ruhlu değerleri olan bir milletin evlatlarıydık. Nasıl unuttuk insan olmayı, nasıl unuttuk yüreğimizdeki kiri söküp atmayı nasıl?

Sorgulamak, fark etmek öyle güzel kavramlar ki! Yanlışlarını görebilmek, ders çıkarabilmek içindeki nefsi kötülüklere engel olup iyi ve güzel olanı seçip kirden uzak durabilmek çok güzel kavramlar.

Gittiği yere insanlık tohumları ekebilmek, geride bıraktığı yerde kir değil de pirüpak iyilikler bırakabilmek çok güzel çok!

Ne mutlu, yolu temiz bir iyilikten geçenlere!

Ne mutlu, yolu kirden değil de çiçekten olanlara!

Ne mutlu!

Sözlerimi bitirmeden evvel tüm bu kir pasın içinde yüreklere sevgi tohumları eken canları saygı ve sevgiyle selamlıyorum!

Kalın sağlıcakla!