İyilik

Hasbihâl

Biz millet olarak çok iyiliksever bir milletiz.

Bu bizim genlerimizde örf ve ananelerimizde var olan bir şeydir.

Yolda bulduğumuz bir cüzdanı sahibine veririz, darda kalan bir komşumuzun imdadına yetişiriz, bir yetimin gözündeki yaşları sileriz, büyüklerimize saygı duyar, küçüklerimize sevgi besleriz.

Tatlı dilli güler yüzlü olur elimize, belimize, dilimize sahip oluruz.

Bunlar bizim meziyetlerimizdir.

AMA…

Şimdi iyiliklere bakıyorum hiç de öyle değil.

***

Ufak ufak gıdıklamalarla gökten kardan yağmurdan çok zam yağıyor.

Televizyon Işığında oturmamıza rağmen konutlarımıza 350 liradan az elektrik, paltoyla oturmamıza rağmen bin liradan aşağı doğalgaz faturamız gelmiyor.

Sevgili devletlûlarımız ise fedakârlık yapıyoruz diyorlar.

Her ay değil, her gün benzine mazota zam geliyor.

Bunlara yapılan zamlar haliyle ete, süte, peynire, domatese bibere de yansıyor.

Her ne kadar bir milletvekilimiz “Bir kilo domates alacağınıza üç tane alın, bir kilo biber yerine 3-5 tane biber alın dese de ne yazık ki altı kişilik aileye ne üç domates, ne de üç biber yetmiyor.

Zaten et bize küstü bizde ete…

Buna rağmen devletlûlarımız ha bire ekranlara çıkıp “Zamları yaparken fedakârlık yapıyoruz” diyebiliyorlar.

Aklımı oynatacak gibi oluyorum.

Bu nasıl fedakârlık bu nasıl iyilik?

Hani bazı iyilikler vardır ki kötekten beterdir diyorlar ya…

Aynen onun gibi.

Ya bize bu fedakârlığı yapmasalardı?

***

Milletimiz karşılarında bir siyasetçi gördüklerinde hal hatır sorma yerine “Açım” diyor devletlûlarımızda o vatandaşın gelir düzeyine bakacağına “Cebindeki telefonuna bakabilir miyim?” Diyor.

Çarşı pazarlarda ninelerimiz boş filelerini göstererek “Çocuklarımıza meyve sebze alamıyoruz” diyor kimse buna bir cevap veremiyor.

Kısaca milletimiz çekilemez bu hayat pahalılığı karşısında “İmdat” diyor. Devletlûlarımız ne yazık ki bu feryadı da duymuyor.

Duyanlara da “Konuşmayınız, sabah gidiniz işinize akşam dönün eşinize zinhar karışmayın büyüklerin işlerine” diyor.

VE…

“Benzine, mazota, elektriğe, doğalgaza yapabileceğimiz en küçük zamlarla fedakârlıkta bulunduk onlara büyük iyilik yaptık” diyorlar.

Demesine diyorlar da nankör bir toplum olduğumuzdan bu iyiliklerin farkına varamıyoruz.

Allah bizi böyle fedakârlıklardan korusun.

Ya bu fedakârlıkları yapmasalardı?..

***

Bilinen bir hikâyedir.

Köyün Elli yaşın üzerindeki ağası Hasan Ağa atına binmiş bağını, bahçesini, tarlasını, yaylasını geziyordu.

Bir bahçeye geldiğinde kuzularını otlatmakta olan 13-14 yaşlarında bir kız çocuğunu görünce yanına çağırdı.

Kız çocuğu ağasını tanımıştı utangaç tavrıyla ağasına yaklaştı.

“Buyur ağam” dedi.

Ağa kızı enine boyuna inceledikten sonra merhamet duyguları kabardı atından inip kızın yanına vardı.

“Sen kimin kızısın kaç yaşındasın bu kuzular kimin kuzuları?” diye sualler sormaya başladı.

Kız çocuğu o sıkılgan hali ile “Ben maraba Hüseyin’in kızıyım babam ben küçükken ölmüş bu kuzular da komşularımızın kuzuları onları ben otlatıyorum” dedi.

***

Ağa kızın yetim olduğunu öğrenince merhamet duyguları daha da kabardı. Hayır, hasenatı kendisine şiar edinmiş olan ağa kızın elinden tutup biraz yürüdüler sonrasında yere çömeldiler.

Ağa bir taraftan kızla konuşurken bir taraftan da kızın gelişip gelişmediğini insani bir görev olarak kontrol ediyordu.

Derken ağa kızın saçlarını okşamaya başladı.

Kız bu tablodan rahatsız kaçacak, kaçamıyor, ağaya karşı saygıda kusur etmemeye özen gösteriyordu. Ağa bu elbette ki kendine ait olan bu köyde bir takım şeylerde de hakkı olacaktı. Kendisinde bu hakkı görünce biraz daha ileri gitti ki kız ağlamaya başladı.

Kız ağlıyor, ağa okşuyordu.

Kız hıçkırıklara boğulurken bir taraftan da bağırıyor ağa ise onu kendi usulünce yatıştırmaya çalışıyordu.

Kızın bağırmasını duyan köyüler oraya yaklaşmış ancak ağa kendini o kadar iyilik etmeye kaptırmıştı ki gelen köylülerden bile haberi olmamıştı.

Kız bağırıyor ağa susturmaya çalışıyordu derken köylülerden yaşlı bir adam ağayı kolundan yakaladı.

“Hele dur ağam bu ne iştir koskoca ağa köyün yetimini okşar mı?” deyince.

Vaziyetin hiç de hoş olmadığını gören ağa!…

“He vallah dedi. Bende bu yetime iyilik edeyim, hayır hasenatta bulunayım dedim, sevabına başını okşadım ama nedense o bağırmaya başladı” diyerek kendisini savunmaya çalıştı.

***

İşte iyilik yapmak hayırlarda yarışmak kimilerine göre böyle bir şeydir.

İşte bizim milletimiz böylesine hayırsever ve âlicenap bir millettir.

Kimileri üç-beş yerden aldığı ballı maaşları fakir fukaraya dağıtır, kimileri bu gibi hayırlı işlerle yarışır.

Ağanın yetim kıza yapmak istediği iyilikte bunlardan birisidir.

***

14 yaşındaki o kız çocuğuna ağanın yaptığı iyilikten yapıyorlar.

Böylelikle günümüz Türkiye’sinde iyiliksever insanlar, biri birleriyle iyilikte yarışmış oluyorlar.

Allah onlardan razı olsun!

Allah sonumuzu hayreylesin.

Ve o yüce rabbim bu gibi insanların, kurum ve kuruluşların bizlere yapacağı iyilikten bizleri korusun.

***///***