İnsan!

Kainatın en büyük yükü insan olmakta. Omuzlarınızdaki atmosfer baskısını hissettirir kimi zaman. Kimi zaman suyun kaldırma kuvvetini. İnsan olmak tabiatı hakkıyla kullananlara, kainata saygı duyanlara verilen addır. İnsan olmak birçok şeydir aslında…

Emanet ne dağlara ne sulara ne de havaya kabul ettirilememişken, insan aklın talepkârı olmuştur. Talep edilen şeyle birlikte de zalim olmuştur.

Peki nedir zulüm? Zulüm: “güçlü bir kimsenin yasaya ve vicdana aykırı olarak başkasına yaptığı kötü, acımasız, kıyıcı davranış, işkence.”

Peki nedir yasa, nedir vicdan?

Tüm bunları da düzenleyen insandır vesselam…

İnsanoğlu kainata ayak bastığından beridir ululanma, yücelme gayesi gütmekte. Kimi bunu söz ile kimi davranış ile kimi itaat kimi de yönetimle başarmaya çalışmıştır. Çalışanların hepsi de başarılı olmuştur, gayret muvaffakiyet sağlar. Şu bize göre uzun, dünyaya göre kısa olan insanlık tarihinden bizlere düşen payları, artarak gelen şu medeniyetleri, yığılan soru ve sorunları anlamamak noktasında direnişimizin; kültürel normlardaki idraki yanlış, geçmişe küsmek, mesnetsiz yargıda bulunmak gibi sorunları temellendirdiğini düşünüyorum. Acaba bizler algılarımızı düzgün, öğrendiklerimizi mantıklı, duyduklarımızı tartacak mefhumlara sahip varlıklar mıyız?

İslam felsefesi çok uzun bir zamandır ölü olarak beklemekte. Araştırmalar batı dünyası tarafından yapılmakta ve bize sadece makaleler ulaşabilmekte. Peki Türk’tür, Müslümandır diye bildiğimiz, övdüğümüz o ulu feylesoflar neden ululuğuyla kalıyor da bizlerin hayatına zerk etmiyor, aklımıza etki etmiyor, düşüncelerimizi değiştiremiyorlar? Her fırsatta bizdendir dediğimiz “şey”lere karşı bu vurdumduymazlığımız neden?

Açıkçası toplumların kitleleşmiş olması, var olan, varı olan canlı-kanlı bir cemiyetten ayrılmış olması ve de her zaman söylendiği gibi, internet ağının dikkat üzerindeki olumsuz etkileri, bu toplumları sağlıklı bir idrakten yoksun bırakmıştır. Bu yoksunluk insanımızda, kendimizde ayrıksılık, tarafgirlik, radikallik oluşturmuş. Ve hulasa radikalizm etimizi-kemiğimizi, aklımızı birbirinden ayırmak suretiyle hepimizi insanlığımızdan, eşref-i mahlukluğumuzdan ayırmıştır.

Tasavvuf, kelam, mantık gibi ilimlerin bilgiyi faal bir durumda işlemeden, sürekli aynı eksen etrafındaki tavafı; ilerlemeci, araştırmacı, ussal bir dünyadan çıkışın yegane sembolüdür. Bahse konu olan durum bu ilimlerin insandan ayrılmasından ziyade, layığıyla kullanılması noktasıdır. Nitekim dualistik bir perspektifi olan İslam dininin en çok üzerinde durduğu konu itidaldir. Ölçünün korunmadığı her fenomen çürümeye, leşleşmeye ve ortadan kaybolmaya müstehaktır. Bu sebeple metafizik, fizik ve matematik konulu ilimlerin ezbersel bir dille değil, ussal bir yolla çözümlenmesi gerekmekte ve bir yığın halinde aldığımız medeniyetimiz tekrar işgal edilerek yeniden kurulması gerekmektedir.

İyiyle kötüyü birbirinden ayırma fıtratına sahip olan insan, yükünü tekniğiyle, kendisini yormayacak suretle yenilemeli; sırtını delecek taşıma yöntemlerinden uzak durmalıdır.

Yükün sebebini bilmeli, yükün yolunu bilmeli, yükü teslim edeceği yeri bilmeli…