Enkaz altında kaldık ey halkım!

6 Şubat 2023 günü yaşanan deprem felâketi sonrası İstanbul S. G.Havalimanı üstünden Gaziantep havaalanına vardığımızda 24 saat geçmemişti. Havaalanından AFAD binasına oradan İslahiye ilçesine varmamız ile eldeki imkânlar ile canların yardımına koştuk. Enkazdan canlı cansız yurttaşlarımızın çıkarılması, çadır kurulumu, yatak, battaniyelerin çadırlara taşınması, insanlara su yemek gibi temel ihtiyaçların, taşınmasına, dağıtımına koşup gücüm dahilinde elimi taşın altına koydum. Gücüm tükendiği anda geri dönüp İstanbul'da yardım sahalarına koştum yardım kamyonları dahi yüklemeye çaba sarf ettim.

Her gün; hatıralarım olan sevdiğim insanların vefat etti haberi ile oluşan acıları diğer canların acılarına katık ettim çokça gözyaşı döktüm. Eksikliğe çare üretmeye odaklandım. Bildiğim sahada fikir sundum, sonrasında ekip ruhuna riayet ettim.

Deprem öldürmez yapısından çalınmış bina öldürür gerçeğini gördüm. Acılı günler de nasıl tek yürek tek nefes olduğumuzu yaşadım. Depremin ikinci gününde evi yıkılmayan İslahiye de bir annenin bahçesinde pişirdiği sıcak pilavdan yediğimde Anadolu insanının zor anlarda ki kabiliyet ve cömertliğine tanık oldum. Yardımda mahir olduğumuzu gördüm maalesef koordinasyon ve enkaz altında canlı kurtarmada çok eksiğimiz olduğunu gördüm. (Bilgi ve ekipman)

Velhasıl daha evvelki Gölcük, Düzce, Erciş, Van, Elazığ, İzmir depreminden yeteri derecede ders aldığımızı göremedim. Bir iletişimci olarak deprem sonrasında gördüğüm eksikliği raporlayıp; gerekli mercilere elbette sunacağım.  Daha fazla cana yardım edemediğim için üzgünüm.  On bir ilde vefat eden tüm yurttaşlarımıza rahmet yaralılara acil şifalar yakınlarını sevdiklerini kaybeden canlara sabır diliyorum.

Üzgünüm...

Maalesef her deprem sonrası gündemi meşgul etse de deprem konularında milletçe hep enkaz altında kaldık. Unutma bizi ey tarih yakın zamanda bir yerlerde daha deprem olur aynı sıkıntıları yaşarız.

Bu ülkenin yüzde sekseni fay hattının üstünde yakınında yaşarken eğitimlerde deprem öncesi sonrası bir eğitim çalışması var mı? Galiba yok denecek seviyede. İmar iskan çalışmalarında liyakat sahibi kaç insan görevinin başında. Bu liyakat sahibi olup evleri insanların celladı sıfatına bürüyenlerin kaçı şimdi yargı huzurunda.

Bu ülkenin yedi bölgesinden fay hattı geçiyor çeyrek asır geçmeden ölümcül yıkıcı depremler oluyor lakin açgözlü insanımızın kural, kaide, bilim dinlenmeden inşa ettiği binalar, yapılar imar affına uğruyor. Celladına aşık bir milletin aklı mezarlıkta başına gelir yada enkaz altında...

1999 yılında bu büyüklükte bir deprem yaşamış bu millet, bu milletin seçtiği yönetim ve idareciler, o idarecilerin atadığı memur bürokratlar şayet 99 depreminden ders çıkarmış olsalardı.  Neler olurdu neler olmazdı. Kaç deprem yaşamış bir insan olarak deprem aynı saat aynı şiddeti ile gene olurdu. Elbette insanlar vefat ederdi lakin bu kadar değil. Bu kadar bina katil balina gibi bu kadar insanın ömrünü, hatırasını, yavrusunu, her şeyini yutuvermezdi.

Daha evvel ki depremlerde olduğu gibi zemin yapım kriterlerine uygun binalar ayakta ya da hafif hasarlı iken yanı başındaki bina tozdan enkaza dönmüş. Bu görüntüden yıllarca ders almadık. Birkaç metrekare büyük olsun dedik, iki kat fazla olsun çocuklara ev lazım dedik, sebep bahane bulup kurduğumuz yuvayı satın aldığımız evi başımıza yıkıp huzur bulduğumuz evleri birer cellat birer korku gerilim tüneline çevirdik. Evet bu kanunsuzluğa, aç gözlülüğe, bu hırsızlığa birileri göz yumdu ya hatır için ya da üç kuruş için bizde müsamaha gösterdik göz yumduk. Kaçak inşaatımıza göz yumana teşekkür ettik.

Her çeyrek asır geçmeden enkaz altında kalıyoruz ey halkım! Kader de, Tanrıyı suçla, onu bunu şunu suçla, olmayan adaletini ara, bir iki gün yas tut sonra unut gitsin.

Kendi iç dünyamda tutmuş olduğum kırk günlük yas süresince elim kaleme gitmedi. Vefat eden on binlerce yurttaşlarımıza rahmet yaralılara ve büyük travmalar ile ömrü zindan olan milyonlarca depremzedelere şifa diliyorum.

Unutma ey halkım hep birlikte ne inşa ettiysek onun enkazında kaldık.