Sevgi ve tutku bütün engellerin üstünde!

Haber: Kübra TÜRKAN / ÖZEL

10 -16 Mayıs Engelliler Haftası. Her daim her kesimin sesi olmaya da toplumsal farkındalık ve bilinç oluşumuna da katkı sunacak işlere imza atmayı önemsiyoruz. Engelliler Haftası kapsamında gerçek engelin zihinlerde ve kalplerde asılı kalmasını önlemek için hayata tutku ve sevgiyle bağlananlardan ders çıkarılması gerektiğinin mesajını bütün topluma vermek istedik. Bu minvalde de her kesime örnek olmasını istediğimiz ve hayatının baharında görme yetisini kaybeden Feride Öktem’in hayata olan bağını sizlere yansıttık. İşte Öktem’in zorlu olsa da içerisinde asla vazgeçişleri barındırmayan hayatı…

EBEVEYNLERİNİN İHMALİ HAYATINI KARARTTI AMA O YILMADI!

Acılarla dolu bir yaşam hikâyesi olan Feride Öktem bize hayatını anlattı. Öktem; “1965 yılında Tunceli Ovacık’ta dünyaya geldim.  Bir Özel İdare Müdürünün 4’üncü kızıydım. Bir yaşıma geldiğimde Babam çağına göre okuyan ve aydın sınıfında olarak nitelendirilecek biri olmasına rağmen, çok ciddi bir hata yaparak ne yazık ki annemin üzerine kuma getirdi. Bunun üzerine annem beşinci çocuğa hamileydi yeni kardeşimiz dünyaya gelince de bütün çocuklarını bırakarak evi terk etti. Bir süre yani 3 yaşımdan 6 yaşıma kadar ablamla birlikte üvey anne elinde bir hayat sürdük. Üvey annem ve babamdan işkence gördüm. Türlü darbeler aldım ve beynimde bir ur oluştu.  Sonrasında yani ben 6 yaşına geldiğimde ise dedem ve babaannem bizlere bakmaya başladı. Dedem ve babaannem çok bilinçli değillerdi. Ben de çocuktum beynimdeki rahatsızlığı ben çok aktaramadım. Onlar da bunun üzerinde durmadılar. 19 yaşımda ne yazık ki gözlerimi kaybettim yani ur yüzünden gözlerim bir daha göremez oldu” dedi.

ÖKTEM, SIKINTILARA ADETA KAFA TUTTU VE HAYATA SARILDI

Ne gibi zorluklar çektiğini aktarmaya devam eden Öktem; “Görme engellim 19 yaşında oluştuğu içinde ilk etapta bu engel ile karşılaştığımda hayatımda birçok şey kısıtlandı. Yani hemen elime bastonumu alarak hareket edemedim. Kulağımda da işitme kaybı var. Uzun yollar beynimde bir urla yaşadığım için de ciddi bir denge kaybı da yaşamaya başladım. Yani sokakta desteksiz yürümedim. Ama türlü sıkıntılara rağmen yaşamdan vazgeçmedim ve 21 yaşında evlenmeye karar verdim. Evlendim ve bir oğlum oldu. Oğlumu çok güzel yetiştirdim. Onunla her daim gururu duruyorum. Ben okuyamadım oğlumun okumalarıyla hep gururlandım. Şu an kendisi 3’üncü üniversitesini okuyor. Oğlum Umut şuan da İzmir Ege Üniversitesi’nde Özel Eğitim Öğretmenliği bölümünü okuyor. Annesi ve babası olarak bizler engelliyiz. Şimdiden kendisi bize yardımcı oluyor” diyerek oğlunun en büyük sevinci olduğunu aktardı.

ÖKTEM, HER DAİM AYAKLARI ÜSTÜNDE DURAN GÜÇLÜ BİRİ OLDU!

Her daim evladının kendilerine destek olduğunu aktaran Öktem’e aile özlemi çeken biri olmasına rağmen aile kurabilmenin ve güzel bir yuvaya sahip olabilmeyi nasıl başardığını da sorduğumuz da içtenlikle cevap verdi. Öktem; “O dönem beden sağlığım daha iyiydi. Eşimde görme engelli olmasına rağmen o benden çok daha cesurdu. Yani benden daha aktif bir şekilde sosyal hayatın içerisinde yer alabiliyordu. Evimi çekip çeviriyordum.  Bir de aile desteğim yoktu belki olsaydı okumayı çok isterdim. Okuyabilirdim ama olmadı. Görme engelime rağmen çok iyi yerlerde olabileceğime inanmıştım ama kimseden destek bulamayınca bazı isteklerimi gerçekleştiremedim. Lakin hiçbir zaman hayata küsmeden açılan kurslara katılarak, kendimi hep geliştirmeye çalıştım ve hep hayata sıkı sıkı bağlandım” dedi.

“DEPREM SONRASI KONTEYNERDE KALDIK OĞLUM BU SÜREÇTE EN BÜYÜK DESTEKÇİMİZ OLDU”

Neleri başardığına da açıklık getiren Öktem; “Çok güzel bir evlat yetiştirdim. Oğlum gerçekten çok zorluklar yaşadı. Deprem dönemi özellikle çok zorlandı. Hem ben hem eşim görme engelliyiz. Evimiz yıkıldı 24 Ocak 2020 Elazığ Depreminde konteyner kentte kaldık. Şuan Çatalçeşme’de TOKİ konutlarına yerleşsek bile engelli bireyler için bürokratik işlemleri tek başımıza çözümleyebilmemiz mümkün değildi. Oğlum bizlere çok destek oldu her ne kadar bu süreçte çok zorlanıp yıpransa bile her daim en büyük destekçimiz oldu. Şuan İzmir’de okuyor ve onunla gurur duymaya devam ediyoruz” ifadelerini kullandı. Ayrıca Öktem; deprem sürecinde oğlu çok yorulduğu için bu durumdan etkilendiğini kaydederek; “Engelli bir aileye sahip olmak çok zor. Çünkü hemen hemen bütün sorumluluklar ona düşüyor. Konteynerde engelli olarak yaşamanın da bir takım zorlukları vardı” dedi.

GÜCÜNÜ SEVGİSİNE BORÇLU BİR KADIN

Hayatın zorluklarla dolu olduğunu ama kimsenin engelline takılı kalarak hayata küsmemesi gerektiğinin mesajını veren Öktem; “Aciz bir yaşam yaşamaya çalışmak doğru değil. Hayatımı kurmam gerektiğinin bilincindeydim. İstanbul’da bir süre görme engellilere yönelik eğitimler aldım ve ondan sonra engellimi kabullenip daha bir bilinçle hareket etmeye başladım. Bir takım psikolojik sorunlarla da karşılaştım. Çok acılar yaşadım. Hatta üvey kardeşim senin sadece bir engelin yok çok sorunlu bir hayat sürdün. Buna rağmen nasıl bu kadar güçlüsün? Demişti. Ona ben hem insanları hem de hayatı çok seviyorum şeklinde bir cevap verdim” şeklinde konuştu.

ENGELLERLE BAŞ ETMENİN FORMULÜ; SEVGİDEN GEÇİYOR!

İnançlı olduğunu ve çeşitli hobileri olduğunu özellikle el işlerinin kendisine terapi gibi geldiğini de vurgulayan Öktem’e Elazığ insanının engellilere karşı yaklaşımını nasıl bulduğu şeklinde de bir soru yönelttik. Bu sorumuza dair de Öktem; “Ne yazık ki bazı insanların bazı yanlış tutumları ile karşılaştığımız dönemler oldu. Ben kendim Tunceliliyim. Tunceli insanı aydın olmasına rağmen orada engelli bireylere karşı çok ciddi bir kopukluk var. Yani engelli bireylere yaklaşım konusunda çok bilinçli bir topluma sahibiz diyemiyoruz. Ben İstanbul’da rehabilitasyon merkezine gidince 34 kişinin içinde birinci oldum. Elazığ’a geldiğimde de bilgisayar kursuna gittim. Kabartma kurslarına katıldım. Braille alfabesinden yola çıkarak Kuran-ı Kerim okudum. Bağlama çalıyorum. El işlerim de çok iyidir. Yemekler konusunda da çok başarılıyımdır” diyerek kimsenin engellini gözünde büyütmemesini her şeye rağmen insanları ve hayatı severek mutlu olunabileceğinin mesajını verdi.