Biricikliğimiz- II

Ruhlarımız açlık sınırında gezerken; asıl ürkütücü yenilgimiz, bu kadarla da sınırlı kalmıyor üstelik.

Bakın mesela yaşamlarımıza!

Bugün yediden yetmişe hemen herkes “anlaşılamamaktan” şikayetçi!

Neden bunca şikâyet sizce?

Çünkü duyduğumuzu sandığımız birçok sözü, aslında duymuyoruz.

O ses ne kadar kirlenmiş olursa olsun, yüreğimizin ta derinliklerinden yankılanarak sonradan bulaştığımız, yaşadıkça içine karıştığımız ve sanki parçasıymış gibi göründüğümüz başka her şeyin yabancısı olduğumuzu benliğimize çarpıyor.

Zira yaşam dediğimiz şey, farklılıkların kabulü, başkalıkların hayata yansıması veya ilgi, istidat ve kabiliyetler yoluyla kodlanan öznelliklerin hayata karışması ile anlamına kavuşuyor.

Ama tüm bunlara rağmen kendimizdeki, bizi biricik kılan her şeyi reddediyor, başkalarında var olmaya, onlarda kişilik bulmaya çalışıyoruz. Yetinmiyor bize sunulana sırt çeviriyor, olmayanı icat etmek için didiniyoruz. İmkânı imtihan olarak görmek bir tarafa, bir ömür boyu imkânsızın peşinde koşuyoruz. Çünkü gözümüzü olan bitenin hızından, döngüsünden, şuurumuzu gideren sarhoşluğundan alamıyor, dışarının sağır edici gürültüsünden içimizdeki sese kulak kabartamıyoruz.

Hiç kimse de bu dramatik tablonun insan denen varlığın kendi biricikliğine yabancılaşmış, yabancı bırakılmış veya öznelliğinin törpülenmiş olmasının sebebiyet verdiğini ne yazık ki algılayamıyor.

Gözlerimizi içimizde unuttuğumuz şeylere açmaz ve oradan kendimize gelmenin bir yolunu bulamazsak zannediyorum ki, çok yakın zamanlarda isimlerimiz bile fazla gelecek bize, sadece bir kimlik numarası yetip de artacak bizi anlatmaya!

Ve bitirelim;

“Dünyada ne kadar kalmıştınız?”

“Bir gün ya da bir günün yarısı kadar?”

İlahi hitabın bu şekilde tasavvur ettiği dünya hayatında “bereketsizlik” dediğimiz şey tam olarak bu işte.

“Bir ömür yaşayacaksınız, ama bir gün kadar bereketsiz geçecek.”

Peki kim bereketsizler?

Biricikliğinden bihaber “gündelik” yaşayanlar!

Neden?

Çünkü “gündelik” yaşayanlar; zamanın esiri, hatta oyuncağı olurlar ki, oluyorlar da.

Hatta günün getirdiklerine maruz kalır; git gide günlükten anlık yaşamaya geçerler.

Çağın modern(!) insanında gördüğümüz gibi tepkileri, sevgileri, aşkları, nefretleri, ilgileri, dikkatleri, rikkatleri, iradeleri, sevinçleri ve hüzünleri anlık veya günlüktür. Zira onları toprağa bağlayan kök yoktur, kök olmayınca da esen her yelin oyuncağı olurlar!

Peki, bunun tersi de mümkün mü?

Tabi ki, bir günü ve geceyi bir ömür kadar bereketli yapmak pek tabi ki mümkün ama bunun için yaşadığı zaman ve zemini iyi tanımak gerekiyor.

Zira ısrarla zikrettiğim gibi “tanımlayamayanlar tanımlanırlar.

Peki bu nasıl olacak?

Yani biz nasıl bereketli bir yaşama sahip olacağız?

Bence ilk adım niyeti meşru, usulü meşru, gayesi meşru bir şekilde samimiyete tutunmak. Çünkü samimiyet, aynı zamanda “kendini tutanların” girebileceği cennetin anahtarı.

Sonra?

Onu öldürmeye gelenin onda dirildiği’ ruh köklerimize yani aidiyetimize, öznelliğimize, biricikliğimize, özümüze dönmek. Çünkü bir nehir, kaynağına sadakatini ancak denize doğru akarak ispat eder.

Farkındalık temennisiyle.