Alkışlamaya devam…

Merhabalar,

Ülkenin bir yarısının diğer yarısını terörist ve vatan haini olarak gördüğü bir haftaya daha başlıyoruz. Birbirlerini vatanı satmakla suçlayanlar ile terör örgütlerine destek vermekle suçlayanların sandık savaşı her geçen gün biraz daha şiddetleniyor. Bir dönemin kahramanlarının bir zaman sonra hain olma ihtimali ise hâlâ devam ediyor.

Yakın tarihte, çok değil 45 yıl önce de bugünden farklı bir durum söz konusu değildi. Olaylar daha şiddetliydi. Sokakta gençler davaları için birbirlerini öldürürken uzlaşmak mümkün olmuyordu yönetenler için. Onların lüks arabaları, kaloriferli evleri, hiç bitmeyecek kadar paraları ve davalarına kurban bulacak kadar akılları vardı. Çamurlu sokaktaki sobalı evlerin, yoksulluktan yüzleri sararmış çocuklarının ise ölümü bile yok sayacak kadar yürekleri…

Güya hepsi aynı dava için mücadele ediyordu fakat yönetenler korunsun diye bedenleriyle etten duvarlar örüyordu sarı benizli yürekli gençler. Dava aynı ise neden yaşamlar farklıydı? Kirli sakallı, dar paça pantolonlu dava erinin payına nargile kafede yumuşak içimli kahvesini yudumlarken iş bağlamak düşmüşken, asgari ücretin altında bedelle çalışan bir diğeri için neden kendi hakkını savunan farklı bir siyasi partiye hakaret etmek düşmüştü?

Gelirler özelleştirilirken zararın neden kamulaştırıldığını soramayacaktı dava arkadaşına. Elini sıkıp gülümseyince kendini çok değerli hissedip mutlu olacak ve bunlar aklının ucundan bile geçmeyecekti. Karşısında esas duruşta durup adını haykırmak zevk verecekti O’na.

Aslında hikâye hep aynıydı ve hiç değişmedi.

Sizler yıllarca çalışarak zorla edindiğiniz, depremde yıkılan evinizin ne olacağını kara kara düşünürken ben mecliste sizin adınıza ‘’teşekkür ederek’’ aferini kapacağım. Dönüşte siz beni alkışlayacaksınız.

Sizler bana alım gücünün düştüğünden bahsettiğinizde ben size bir terör örgütü elebaşının fantazilerini anlatacağım. Siz çok kızıp sonra duygulanıp sözüm bitince beni alkışlayacaksınız.

Deprem konutlarının yapıldığı mahallelerde okul yapılmadığından elli kişilik sınıflarda eğitim alan çocuğunuzu anlattığınızda, ben size yurtdışında bursla okuyan kızımın ne kadar zorlandığını anlatacağım. Gözyaşlarınızı sildikten sonra beni avuçlarınız patlarcasına alkışlayacaksınız.

Su diyeceksiniz, ova diyeceksiniz. Ben mikrofonu alıp ‘’kar mı yağmış şu Harput’un başına’’ türküsünü okuyacağım. Sizler telefonlarınızın ışıklarını açıp beni alkışlayacaksınız.

Sizin malınızın hiçbir kıymeti olmayacak. Benim malım ise hep değerli olacak. Komşu parsellerde bile ben yirmi kat yaparken siz beş kata razı olup bana dua edeceksiniz.

Size ait olan arsalarda, size ait olan kredilerle yaptığım fabrikalarda sizin çocuklarınızı asgari ücretle çalıştırdığım için bana minnet duyacaksınız. Ve bunların hiç birinden gocunmayacaksınız. Her daim karda, yağmurda benimle olup tüm şartlarda beni alkışlayacaksınız.

Duygularınızı çeleceğim, inancınızı kullanacağım, kutsalınızı konuşacağım ve canım ne isterse size onu yaptıracağım. Kızdırmayın beni yoksa yine sizi birbirinize kırdıracağım.

Güzel bir hafta olsun…